verhuizen...?

 Verhuizen is dus helemaal niks aan. Ook niet als je ergens maar een jaar gewoond hebt met twee koffertjes vol aan spullen (die op een of andere wonderlijke manier zichzelf voortgeplant hebben en veranderd zijn in een onordelijke berg die nu puilt uit die twee koffers, een weekendtas, een backpack en diverse zakken van de plaatselijke supermarkt, platenzaak en pakistaanse groentenboer) en ook niet als de aanwezige gezelligheid bestond uit een zut met het goedkoopste bruine paktape aan de muur gepleisterde postertjes, die natuurlijk krakend geheel doormidden scheuren net bij het laatste plakbandje. In hoeken en stapels blijkt zich een kudde te hebben verzameld van onduidelijke dingen en vodjes papier die allen op een ondoorgrondelijke manier een herinnering bij zich dragen aan die of die en dus beslist niet weggegooid kunnen worden, maar eenmaal in de koffer chagrijnig troep liggen te zijn. Dan verdomme alles weg! roept na een goede drie kwartier een duistere stem en met een manische beslistheid wordt er geweigerd, gescheurd en gesmeten. Dit houdt cirka vijf minuten aan, waarna de volgende drie kwartier gewijd zijn aan het weer in elkaar zetten van een inderhaast aan flarden gereten belangrijk bankpapier. Het geheel roept onherroepelijk een stemming op waarvoor ook hier het fijne woord emo wordt gebruikt.
Maar! Het is bijna kerst hier en dat betekent: gratis peperkoekjes overal (die meer naar pepernoten smaken dan de deense pebernødder die TT kaas & ik signaleerden in de supernarkt), twee van 'mijn' (nog wel) redactieleden zitten te chillen in Amsterdam en hebben daar schitterende dingen over te melden, ik heb na de kerscht eeen baan waarover later meer en vandaag zagen Geir & ik de Noorse ministerpresident in de supermarkt dus de dag was weer gered! 
peace! (c op de hiphop/stonertoer)